Unutulan Ankara

Gel de yazma

Elime bir kitap geçti, Ankaralıların, Ankara’da yaşayanların tam da

Ramazan’da okuyacakları bir kitap:

“Unutulan Şehir Ankara”

Yazarı Abdülkerim Erdoğan, Ankara sevdalısı bir meslektaşımız..

Kendisi de Ankaralı olan Erdoğan, Ankara’ya ve Türkiye’nin manevi

coğrafyasına kafa yormuş, Vakıflar’da da önemli hizmetleri olmuş bir yazar.

“Ankara Kitapları” başlığıyla yazdığım yazıların birinde bu eserden ve

yazarından bir nebze bahsettiğimi hatırlıyorum.

Erdoğan “doğduğum ve doyduğum şehir” diyerek başlıyor sözlerine,

yalnız bu şehri tanımlarken bu kadarıyla değil, Ankara ile çok şeyi paylaştığını

anlatıyor.

****

Yazar bugünlere gelirken Başkentin tarih içinde yaşadığı süreci duygu dolu

sözlerle dile getirmiş. Haçlıların yağmalarından sultanların taht kavgalarına

göndermeler yaparak bir bakıma Müslüman Oğuz boylarının Ankara’da giriştiği

mücadeleyi ortaya koymuş.

Cumhuriyet kurulurken bütün varlıklarıyla içinde yer alan Ankaralıların

kefen paralarına varıncaya kadar istiklal mücadelesi uğruna

harcadıklarını dile getiren Erdoğan, yönetimde yer alan bazı kişilerin keyfi

uygulamalarına değinmeden de geçmemiş.

Kültür mirasının yağmalandığını, abide şahsiyetlerin merkadlerine bile

saygısızlık yapıldığını ve geçmişe ait değerlerin imha edildiğini dile getiren

Abdülkerim Erdoğan, her biri bir sanat abidesi eserlerin korunmasında vatandaşın

görev üslenmesini istiyor.

****

‘Unutulan Şehir Ankara’ da Seyyid Hüseyin Gazi’den başlayarak; türbeler,

tekkeler, tarihi ve manevi şahsiyetlerle kurdukları eserler, bunlara dair yazılıp

söylenenler “hap” haline getirmiş adeta, yer yer resimlerle de anlatım

güçlendirilmiş.

Ankara Kalesi hakkında pek çok yazı kaleme alınmıştır mesela, ama

Melamî tarikatı şeyhi Hüsamettin Ankaravî’nin kaleye hapsedilme hikâyesini

ben buradan öğrendim.

Şeyh Efendi Haymana Kutluhan’da bir cami inşasını müridleri ve gönüllü

bazı sipahi askerlerle yürütürken İstanbul’a bir haber uçurulur, denir ki;

Şeyh Efendi müridleri ve bir grup askerle birlikte “bir fesada mübaşeret

eylemek üzeredir haberiniz ola..”

Derhal tutuklanır ve Ankara Kalesine hapsedilir.

İlginç olan şu:

Şeyh Efendi mahpus bulunduğu kaledeki görevlilere “Bizi yarın defnedin”

der, ertesi sabah da hücresinde vücudu yıkanmış ve kefeni sarı hurma lifi ile

sarılmış halde defne hazır halde bulunur.

Unutulan Ankara işte böyle menkıbelerle zenginleştirilmiş. Ankara’nın

manevi çehresini anlatıyor bir bakıma.. Ramazan’ın manevi atmosferinde su gibi

gider.

Devamı...

Açlık tokluk hesabı

Gel de yazma

 

Ramazan dedik oruç dedik, işte tamamı dört haftalık seçilmiş zamanın bir

haftası geride kaldı.

Bu bir haftalık süre içinde birkaç iftar proğramına iştirak ettim ve en yetkili

ağızlardan yapılan uyarıların beyhude olduğuna bir kez daha şahit oldum.

Oruçlar tutuluyor, namazlar kılınıyor, iftarlar, dualar ediliyor evet, ama iki

noktada yapılan ısrarlı uyarılara da pek riayet edilmediği ortada.

Birincisi, Başkentin belli başlı iftar sofralarında fukara yine yok.

İftar yemeklerimizin, önemli şahsiyetler, heyetler onuruna verilen “şeref

yemekleri”nden hiç farkı yok:

Üst düzey eşraf ve bol çeşit, bol laf..

İkincisi ve daha da önemlisi, israf da bol..

Envai türlü yiyecek içecek ve ucundan koparılmış ekmekler masada

kalıyor. Dualarımızın arasına “yedik, içtik, israf da ettik Allah’ım, bizi

bağışla” cümlesini ilave etmiş olsak belki kendimizi affettirebiliriz.

Pişkin pişkin her şeyi layıkı veçhile yerine getirmiş gibi oturmayız.

****

Oruç, belli zaman içindeki açlık olarak tarif edilemez.

İnsanı yükselten, yücelten, gizli bir ibadettir oruç.

Bedenen yaşanan bir durum, birisi ben orucum demediği sürece sizin onun

aç olduğunu anlamanız mümkün değil.

Günümüz dünyasında açlık çok önemli bir sorun.. Oruçlarımız, iftarda ne

yiyeceğimizi planlama değil, açın halinden anlama meselesidir. Bir dilim ekmeğe

muhtaç insanlar için ne yapılabileceğine dair kafa patlatma zamanıdır.

Dünyada milyonlarca insan bir tas unlu bulamaca muhtaç, akbabalara yem

olarak hayatını tamamlarken medeni dünyaya(!) ve öncelikle Müslümanlara çok

büyük sorumluluk yüklemektedir.

Ve bizim fakirlerden yoksun mükellef sofralarda ilahilerle sazlı sözlü iftar

programları yapmamız ne yaman çelişkidir Allah’ım?! Bunu affettirecek yegâne

davranış bu ortamları fakirlerle paylaşmaktır. Zaten orucun yükümlülük

sebeplerinden birisi ve en önemlisi de budur.

****

Günümüzün insanı açlıkla değil, toklukla imtihandadır bence!..

Aşırı ve yanlış beslenme insanlığın önünde “obezite” gibi mücadelesi

gereken önemli sorunlar ortaya çıkarmaktadır, hem de hayli maliyetli bir sorun.

Oruç açlık ise eğer, tokluktan ölenlerin sayısı açlıktan ölenlerden hiç

de az değildir.

Obezite, yanlış beslenmeyle ortaya çıkıyor belki, fakiri zengini de olmuyor..

Tıp bilimi “hastalık” olarak tarif ediyor obeziteyi, ama mükellef sofralara bakınca

“oburluk” ile akrabalığının bulunduğunu da düşünmeden geçemiyorum.

Dualarda “Açlıkla terbiye etme Allahım” şeklinde yer alan cümleyi ters

çevirmemiz gerekiyor.

Tokluğun hesabı daha çetin ve daha büyük; “Neyi, nereden aldın, nasıl

ve kiminle yedin, ne kadar yedin?” bunların bir bir hesabı verilecek.

Bu hesabı verebilene aşk olsun, afiyet olsun.

Devamı...

Kâbe revakları

Gel de yazma

 

Aylardan Ramazan olmasının da tesiriyle cami mevzusuı gündemden hiç

düşmüyor. Hiç ilgisi, bilgisi olmayanlar, özellikle “beynamaz taifesi”, çok

zaman saygı sınırlarını da aşarak kalem oynatmayı marifet sayıyor. İstanbul’da

yeni ibadete açılan ve yapılması tasarlanan camiler gündem olunca en olmadık

yorumlar, yakıştırmalarla koroya katıldılar.

Bunlar İstanbul’u sevdiklerinden, şehrin mimarisi yahut silueitiyle ilgili ciddi

kaygıları olduğundan filan değil- onlar bu gibi mevzulara aslında çok ‘gıcık’

olurlar- sırf olumsuz hava yaymak için sorumsuzca eleştirmekten geri

durmuyorlar.

İstanbul’un görüntüsünü bozan gökdelenler dikilirken aynı taife bu kadar

kaygılanmamış, modernlik adına savunanlar bile olmuştu!

Cami filan değil, esasen bunlar Tayyip Erdoğan’ın dindar olmasını, dini

konulara hassasiyetini bir türlü kabullenemediler.

Daha göreve gelirken onu ’imam‘ ilan eden de kendileriydi, ‘muhtar bile

olamaz‘ demişlerdi, öyleyse sonucuna da katlanacaklar.

İmamın camiden, cemaatten başka derdi olur mu?!

****

Görüldüğü üzere ‘İstanbul’un konusu bunlar’ deyip bigâne kalamıyoruz, biz

de ister istemez “güncel” e kapılıyoruz.

Ancak bu mevzunun bizi ilgilendiren bir tarafı var.

Hatırlanacağı üzere bundan üç hafta önce, 29 Haziran Cuma günkü

yazımızda Kâbe revakları yurda getirilemez mi diye sormuştum.

400 küsur sene Mübarek Kâbe’yi çepeçevre kuşatan Osmanlı revakları

yıkılacaksa biz kendimiz itinayla söküp yurda getirelim ve bir mutena muhitte

yeniden inşa edelim demiştim.

Teklifimi cazip bulunlar olmuş ve bu konuda bir kampanya başlatılabileceği

dile gelmişti.

Revakların taşınması konusunda yalnız olmadığımızı gördük, mes’ul

mevkideki insanlar da Kâbe revaklarının taşınması için bir formül geliştirmeye

çalışıyorlarmış meğer!

****

Geçen Cumartesi Radikal gazetesi “Erdoğan harekete geçti” başlığıyla bir

haber yayınladı. Haberde  Çamlıca Camii için Osmanlı Revaklarının

Kâbe’den getirileceği ifade ediliyordu.

Suud hükümetinin yıkmak istediği revakların Çamlıca Camii'nin etrafını

çerçevelemesi gündemdeymiş. Bunun için Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın

harekete geçtiği ve Suud hükümeti nezdinde görüşmelerin başladığı ileri

sürülüyor. Hattâ, cami projesiyle ilgilenen bazı isimlerin de Mekke'ye gidip

revakları incelediği haber veriliyor. 

Bundan ben ziyadesiyle memnun oldum.

Sultan Selim dönemi Mimar Sinan eseri revakların ata yadigârı olması bir

yana; 400 küsur sene Mübarek Kabe’yi kuşatıyor olması bizim için çok anlamlıdır.

Bu millet için Mekke- Medine, taşıyla toprağıyla “beldeyi Tayyibe”dir ve

çok büyük hürmet görür.

Çamlıca’ya yapılacak yüzük taşı gibi pırlanta bir camiye Kâbe revaklarıyla

derin bir ruh ve maneviyat kazandırılacağı aşikâr..

Revakların yerinde kalması öncelikli arzumuz, yıkılacaksa istiyor ve

bekliyoruz.

Devamı...

İşte insana yeni bir fırsat

                                                                                            Gel de yazma

Müslümanlar için müstesna zamanlar başladı.

Rüştüne ermiş, yetişkin ve mazereti olmayan her Müslüman için bugün bir

başka gün.

İlk oruçla bugün yüzler solgun, söz ve hareket daha ölçülü..

Bu ayın sonundaki istatistiklere bakın suç oranları mutlaka aşağılara inecek.

Çünkü Ramazan insanların kendine gelme ayı. Bir olay karşısında insanlar bu ay

daha bir sabırlı oluyor, “la havle” çekip oturuyor veya karşısındakine anlayış

gösteriyor.

O orucu değil, oruç onu tutuyor yani..

Aslında arzu edilen de bu, tüm zamanlarda insanın böyle olgun, anlayışlı bir

davranış içinde olması, sade bir hayat yaşaması, ‘az’ la yetinebilmesi, başkalarını

da düşünmesi, yardım etmesi..

****

Allah insana “dosdoğru” olması, hatalardan dönmesi için böyle fırsatlar

tanıyor. Öyle bir fırsat ki; içinde, “Kadir Gecesi” var, o gece 1000 aylık ibadetin

karşılığı..

Bin ay 82 yıllık bir ömür..

Yerin göğün sahibi Ramazan gibi, Kandil geceleri gibi, Cuma günleri gibi

müstesna zamanlar yaratıyor, zaman içine zaman, mekân içine mekanlar

saklıyor..

Saklıyor ki insanlar bu müstesna zamanların kadrini kıymetini bilsin, varsa

hatasından dönsün. Ne yaptığını, nereye gittiğini, nasıl davrandığını, hangi yolda

olduğunu, parasını, zamanını, ömrünü nasıl harcadığını yeniden gözden geçirsin,

yeniden bir muhasebe yapsın, yanlış yoldaysa temiz bir hayat kursun ve ruhen,

bedenen, vicdanen rahatlasın.

Her şey insanın rahatlığı için..

****

Ramazan, Arapça kökenli bir kelime, tozu dumanı yatıştırıcı rahmet

manasına geliyor. Oruç kelimesi de Fars dilinden, günlük manasına ‘ruz’ dan

‘oruz’ olmuş ve oruç olarak dilimize geçmiş.

Ad ne olursa olsun bu ay Kur’an Ayı, gereği gibi yerine getirildiğinde

karşılığının mutlaka alınacağı bir ay.

Allah’ın sözü var ve o sözünden dönmez.

Yalnız bizim taahhüdümüz bir aylık olmayacak, bundan sonraki tüm

yaşantımız da Ramazan gibi olacak.

Ramazanın da yalnızca ibadetten ibaret olmadığı aşikâr..

Varlığından kimsenin emin olamadığı, kızıp bağırıp çağıran, eziyet eden,

yalan söyleyen, kandıran, zarar veren ama orucunu da ihmal etmeyen insan

olmaz, bu çok yaman bir çelişki.

Dileyelim ülkemizde kardeşlik tesis edilsin, terör bitsin ve Suriye başta

olmak üzere bütün dünyada zulüm sona ersin.

Ramazanınız mübarek olsun.

Devamı...

İnsan üç kere doğar..

                                                                                        Gel de yazma

Nur Doğan Topaloğlu ağabeyi kaybettik. Aramızdaki 15 yaş farkına

rağmen kadim dost olmuştuk onunla.

Anadolu insanının özlediği son “İki gün yatak, ertesi gün toprak” diye özlenir

ve özetlenir. O da ayakta, aramızdayken hastalandı ve üçüncü günün sonunda

Hakka yürüdü.

Son günleri veda ziyaretleriymiş meğer Allah ona o fırsatı verdi, resmi

alışkanlıkla belki iadeyi ziyaretlerini bir bir tamamladı ve öyle gitti.

Rahmete kavuştu inşallah.

****

Bizim insanımız, ölümün de nimet olduğunu, -Allah göstermesin-

ölememenin ve zor ölümün ne büyük külfet, kendine, çevresine en büyük ıstırap

olduğunu bilir. “İki gün yatak üçüncü gün toprak” beklentisi bir bakıma

yaşam felsefesi olmuştur Anadolu insanına.

Toprak, fani hayatın ana unsuru olduğu kadar, ötesine inanmışlığın da

kuvvetli ifadesidir ve bir iman eseridir. Öyle bekler ve öyle umut ederiz.

Ölüm beklenir mi demeyin, kâmil insan için hayattan farkı neki ölümün?

‘Ölmeden önce ölmek’ değil midir en yüksek erdem?

Hayatın ve ötesinin sırrına ermiş, saklı tüm kodlarımızı çözmüş Büyük Velî

Celaleddin Rumî, insanın üç kez doğduğunu anlatır.

İlkini “ana rahmine doğuş” olarak adlandırıyor, anne karnında kanla

besleniriz, ilk hayatın tek besin kaynağıdır KAN.

İkincisi “dünyaya doğuş” ki rızkımız bir yudum su, bir lokma ekmek, bir

sahan aştır biliriz.

Üçüncü doğuş, ölümle dirildiğimiz sonsuz hayatın başlangıcı. Hz. Pîr,

gıdası şimdiye kadar kan ve ekmek olmuş insanın ebedi hayatındaki beslenme

biçiminin şifrelerini veriyor.

Onlar açlıkla beslendiler, hayatın ötesine geçişi ‘uykuda yan değiştirmek’

kadar basit görüp ölümü de “düğün günü” ilan ettiler. Dostlarıyla dilsiz,

dudaksız söyleşip ebedi hayat ikliminin lezzetleriyle mest olup gittiler.

Üç doğum varsa üç de hayat vardır öyleyse?!

****

Nurdoğan ağabey de ilahi çağrıyla üçüncü ve sonsuz hayata doğmuş oldu.

Nur onun ilk adı, adının başlangıcıydı, Ramazan-ı Şerif’e ramak kala nuruna

kavuştu.

Umur görmüştü, devlet adamıydı, mülkiye müfettişliği, kaymakamlık, valilik

yapmış, Danıştay üyesi olmuştu ama en önce insandı o, çok kuvvetli iman ve

inanca sahip bir insan. Yetim büyümüş katıksız bir Anadolu çocuğu olarak geldiği

yüksek görevler onun örnek gayretinin bir sonucuydu.

Emekli olunca kendini siyasetin içinde buldu, Ak Parti’nin kurucuları arasında

yer aldı ve milletvekili seçildi. Siyasetin ciddiyetini biz onda gördük. Demokrasi

ve Hakem Kurulu Başkanı olarak partisinde bir anlamda ‘ombudsmanlık’ görevi

yürütüyordu. Yerli ifadeyle siyasetin “kadısı” olmuştu; şahsiyeti, terbiyesi ve

tecrübesiyle de uyuşan bir görevdi bu.

Onunla sütlü kahve tadında bir dostluk geliştirmiştik, sıkça görüşür durum

değerlendirmeleri yapardık. Bakan, milletvekili ve meslektaşlarıyla onu önceki

gün Kocatepe’den ebediyete uğurladık. Yokluğu önemli bir boşluk bırakacak.

Rahmet ve Fatiha dileklerimizle Ramazanınızı da şimdiden kutluyorum.

Devamı...

Taksilere yeni düzenleme

                                                                                             Gel de yazma

Taksiler, taksiciler memleket kültürünün aynasıdır.

Yalnız bizim ülkemiz için değil bu, bütün dünyada taksiler bulundukları

ülkenin kültürel kimliğini yansıtan iş kollarının başında gelir.

Bir arkadaştan dinlemiştim; dönercinin önünde taksiciye “boş musun?”

demişler, “ehliyet var mı?” diye mukabele etmiş sonra da “geç direksiyona”

diyerek bizim taksici elinde döner ekmekle müşteriyi sürücü koltuğuna geçirmiş,

kendisi de yan koltukta yol boyunca bir güzel karnını doyurmuş.

Bir başka ülkede rastlanabilir bir davranış mı bu, tam da bize göre değil

mi?!..

Şehir trafiğinin sarı çizgisi, trafik anonslarındaki adlarıyla “ticari” ler;

bizim ülkemizde özellikle, üzerlerine kitap yazılıp, felsefe üretilecek bir meslektir

bence.

Araştırmacılar, anketörler, siyasiler halkın nabzını öğrenmek üzere ilk önce

taksicilerle konuşurlar.

Seçim dönemlerinde “sonuç ne olur?” diye kanaati ilk sorulan esnaftır

taksiciler.

****

Şimdi taksilerle ilgili yeni bir düzenleme yürürlüğe giriyor. Bu düzenleme

taksicilere yeni sorumluluklar, yeni zorunluluklar getiriyor.

Müşteriler tarafından üç defa şikâyet edilen taksici kara listeye

alınacak. Kara liste uygulamasında meslekten men cezasına varan yaptırımlar

var.

Ankara’da 8 biden fazla ticari taksi çalışıyor ve taksiciyle “papaz” olmamış

sürücü yok gibidir. Hiç yoksa bile giyim kuşamı, tıraşı, sigarası her zaman

dillerdedir. Ben şimdiye kadar “janti” bir taksiciyle çok az karşılaştım desem

yanlış olmaz.

Hepsi mi? Elbette değil, ama izlenim öyle ve yerleşmiş kalmış.

Bizim evin önünde geçenlerde bir trafik kazası oldu, çıkan tartışmaya

bizim taksici beyzbol sopası ile dahil oldu!

Hemen her takside bulundurulması zorunluymuş gibi şoförün elinin altında

ya da zulada bir aletin hazır bulundurulduğu herkesin malumu.

Özellikle bu yaz günlerinde klima soruyorsunuz “arızalı” çıkıyor, kısa

mesafe yolcusunu almama, yolcu seçme gibi durumlara alıştık, “bozuk

para” bile bazen tartışma konusu oluyor.

****

TESK başta olmak üzere taksicilerin mensubu oldukları meslek örgütünün

bu olumsuz kanaati değiştirmeleri gerekiyor öncelikle.

Dolayısıyla yeni düzenlemenin gereği ve neler ihtiva ettiği çok önemli.

Biz bu konuda çok geç kaldık.

İtalya’da taksilerde klima zorunlu, Roma’da kredi kartıyla ödeme mümkün.

Tokyo'da taksi şoförleri beyaz eldiven takıyor, şoför beyaz gömlekli ve mutlaka

kravatlı, koltuklar, giysiler her daim temiz..

Londra’da motosikletle dolaşıp sokak isimlerini ezberlemeyen taksici

olamıyormuş. Sigara ve cep telefonu da yasak taksiciye.. Şoförün oturduğu

bölüm müşteriden kalın bir camla ayrılıyor. Biz ise Allah vermesin taksici

cinayetleriyle meşhur olduk neredeyse..

Devamı...

Meclis’te ölçü

                                                                                            Gel de yazma

Milletin ilgisinden mi yoksa ilgisine özellikle sunulmasından mıdır nedir;

bizde siyasiler ve siyaset her an gündem konusu.

Politikacıları bizdeki kadar haber olan yahut politikacısız yayın yapamayan

medyaya sahip bir başka ülke var mıdır merak ediyorum?! Bazı basın yayın

organları yemek tarifini bile bir politikacı eşliğinde yapmayı marifet sayıyor.

Siyaset ve medya birbirine çok kolay ‘malzeme’, birbirini besleyen iki taraf

sanki!

Her ikisi de olmadan olmaz evet, ama bu kadarı da olmaz.

Meclis kürsüsünde güya memleket meselesi için kravat ceket fora edilerek

pankart açılırsa biri de onu çeker ve yayınlar. (Aynı şahsın eşeğe binmesi de

haber yapılmıştı. Hatırlarsanız sazlarıyla sözleriyle âşık atışmaları da Mecliste ilk

kez, aynı politikacının öncülüğünde gerçekleşmişti.)

Meclisteki eylemlerin sorunların çözümüne ne kadar katkı sağladığı tartışılır.

Meclis faaliyetleri eskisi kadar Meclis TV’den her an canlı olarak verilemiyor

malum. Ne kadar şikâyet konusu olsa da bu durum bence sürekli tribüne

oynamak isteyen gayretlerin bir sonucudur.

Bazı vekiller nedense “Meclis eylem yeri midir, söylem yeri midir”

birbirine karıştırıyor. Eğer Meclis eylem alanı olmuş olsaydı adına “konuşulan,

tartışılan yer” anlamında “parlamento” denilmezdi.

Neyse Meclis artık tatile girdi, yasama ve denetim faaliyetine hiç katkı

sağlamayan bu şovlar bir süreliğine seçim bölgelerine kayacak.

****

Meclis özellikle son günlerde harala gürele bir mücadeleyle çok önemli

yasalara imza attı.

Başkan Cemil Çiçek, dün meclisin çalışmalarıyla ilgili bilgi verirken

Anayasa Uzlaşma Komisyonu'nun kurulması ve yeni anayasa çalışmalarını

“yasama yılının en önemli faaliyeti” olarak değerlendirdi.

Gerçekten bu Meclis, içinden çıktığı milletin Anayasasını onun değerleriyle

meczedip ilk kez ve hiçbir baskı altında kalmadan yaparsa çok tarihi bir görev

yapmış olacak.

Şimdiye kadar bu iş, meclisin eline tutuşturulan ve angajmanlarla dolu

metinler etrafında dönüp durmuş, dolayısıyla Milletin değerleri ve demokratik

anlayış “sınırlı sorumlu” olarak yansıtılabilmişti.

Bu defa öyle olmayacak, vesayetten uzak bu Meclis bunu başaracak.

****

Tutuklu bazı şahısların milletvekilli seçtirilerek kurtarılmak istenmesi ve bu

yüzden yaşanan yemin kriziyle yeni yasama dönemine başlayan Meclis, zor

dönemde önemli görevler yaptı.

Ne kadar yasa yapıldı, faaliyetler nelerdi bugünkü basında var.

Gerilimli ve bol şovlu geçen bu dönem Başkan Cemil Çiçek’e de soruldu.

“Meclisin teker teker şahıslarımızdan öte bir kimliği ve onuru vardır”

diyen Çiçek’in şu sözleri meramımızı özetledi:

“Kendimizden çok daha fazla onu korumak gibi bir sorumluluğumuz var.

Millete karşı, vicdanımıza karşı sorumluluğumuz var. Bir şey söyleyecek, yapacak

olanın dokuz defa düşünüp bir defa yapmış olması gerekir. Zannediyorum bazı

görüntüler, sözler, tavırlar, kamuoyu tarafından da hoş karşılanmıyor. Milletvekili

açısından bu konuların en evvel düşünülmesi gerekiyor.”

Fazla söze gerek yok. Meclis açıldığında da yazmıştım Hz. Mevlana

“Sesinizi yükseltmeyin sözünüzü yükseltin” diye sanki Meclis üyelerine

söylemiş.

Bir şey daha demiş:

“Önünüze her konulanı yemeyin, ağzınıza her geleni söylemeyin”

Devamı...

Trafikte çok laubaliyiz

                                                                                                         Gel de yazma

 

Evet, ölüm de bir nimet ancak onun da makul şekli var, hiç kimse yanarak,

parçalanarak, boğularak ölmek istemez..

Trafik kazalarında ise ölümlerden ölüm beğen adeta! Yanan, parçalanan her

çeşidine rastlanıyor Allah Muhafaza..

Bizde trafik meselesi hiç ciddiye almadığımız bir konudur.

Otomobil alımlarını kolaylaştıran kredilendirme sisteminden tutun, sürücü

kursları, ehliyet, denetim sistemi, cezalar, park meselesine kadar trafikle ilgili bütün

konularda devletçe ve milletçe “LAKAYT” bir durum içindeyiz.

****

Burada şimdi ölüm istatistiği filan vermeyeceğim, yalnız bir şey söyleyeceğim: En

güvenli alan dahi böylesine kayıtsızlık durumunda yeminle söylüyorum insan için en

riskli en güvensiz konu olup çıkabilir.

Trafik kazalarının çok çeşitli çok taraflı sebepleri var. Otomobil kadar hiçbir edinip

teşvik görmemiştir. Konutta aynı kolaylık sağlansaydı herkesin başını sokacak bir evi

olurdu, para da memlekette kalırdı. Sıfır faizli bol alternatifli otomobil kredileriyle

edinilen yüz binlerce aracın (çoğu ithal) yağmur gibi trafiğe katıldığı bir gerçek, bütün

cadde ve sokaklar sağlı sollu araba..

Buna karşılık devlet ve millet olarak en fazla parayı petrole ödüyoruz. 

Bu memleketin en yüksek faturası mazot, benzin!

****

Şimdi tatil mevsimi, yollar yine arı kovanı gibi vızır vızır, gelenin gidenin hesabı

yok, dolayısıyla kazalarında..

Ulaştırma’dan sorumlu bakanımız Binali Yıldırım, “Yolların kralı olmaz kuralı

olur” diye istediği kadar gırtlak patlatsın; “Yolların Kralı” olmaya aday on binlerce

sürücü trafikte olduktan sonra yapacak bir şey yok gibi. “Bişey olmaz Allahın

izniyle” diyen geçiyor direksiyona, basıyor gaza ve on binlerce insanın cansız bedenleri

saçılıyor yollara!

İnsan umutsuzluğa kapılıyor ister istemez.

****

Karayolu Trafik ve Yol Güvenliği Araştırma Derneği Başkanıİhsan

Memiş özellikle otobüslere dikkat çekmiş, çarpıcı ifadeler var.

Yüzde 94 gibi yüksek yoğunluklu karayolu yolcu taşımacılığının yapıldığı

ülkemizde en yaygın araç da otobüs, otobüs kazalarına sebep de yüzde 90 şöyle

sıralanıyor: uykusuzluk, aşırı yorgunluk, terminal çıkışında değiştirilen şoför ve hız..

Öyle olunca trafikteki can kayıplarıyla Türkiye, dünya üçüncüsü!

Dernek olarak Karayolu Düzenleme Genel Müdürlüğüne yazı yazmışlar, önerileri

şöyle sıralanıyor:

 Kazaya karışan otobüslerin firma isimleri saklanmasın, hava ve denizyolu

taşımacılığında olduğu gibi açık edilerek kamuoyuna duyurulsun.

 Kalkış ile varış mesafesi 600 km’yi geçiyorsa çift şoför, mesafe uzadığı

takdirde 3 şoför uygulamasına dikkat..

 Otobüslerin önden ve arkadan kamerayla izlenmesi, şoför ve yolcu güvenliği

için bu çok gerekli. Yasak olmasına rağmen bazı şoförler hâlâ sigara içiyor ve

cep telefonu ellerinden düşmüyor.

 Sıkça başvurulan bir yöntem olarak, terminalden çift çıkan ve imza veren

şoförün yolda direksiyonu korsana devretmesinin önüne geçilmesi.

En önemlisi tabi; bunların sıkı şekilde denetlenmesi ve kazaya sebep olanların

ağır şekilde cezalandırılmasıdır. Bize düşen de bunları bıkmadan usanmadan yazmak.

Devamı...

Aliyyülâlâ..

Ahmet Tezcan/Gel de yazma

ASKİ Eğitim ve Spor tesisleri Ankara Büyükşehir Belediyesince yeniden düzenlenmiş, adı da “ÂLÂ Aile Yaşam Merkezi” olmuş.

Şehrin ortasında nefes alacak, stres atacak bir vaha adeta..

Âlâ değil, hizmeti ve yemekleriyle aliyyülâlâ olmuş bence..

****

Üzerindeki ÂLÂ yazısını görünce taa geçmişe gittim. Okullar açılmışken bir nebze bahsedeyim.

Şimdiki ders notları “pekiyi, iyi, orta, geçer” diye geçiyor yanlış bilmiyorsam, bir de “zayıf” vardı onu kaldırdılar galiba?!

Karne zamanı çocuklara “zayıf var mı?” diyoruz cevap alamıyoruz!

****

Eskiden öyle değildi.

En iyi ders notu “Aliyyülâlâ” ile ifade edilirdi, "iyi" manasına “âlâ” idi ondan bir düşük derece.

Orta derecenin adı “vasat”, zayıf da “fena” dan türetilmiş “ifna” olarak adlandırılırdı.

Dersler şimdikinden çok farklıydı: tarih, cağrafiyye, hesap-hendese, hadis, tecvid ve illaki Kur'an..

Bu okullar "imam-hatip" değil, "rüşdiye, idadi" idi.

Yani "İmparatorluk" kuran okullar..

Nereden mi biliyorum, dedemden?!

****

Büyükbabam ile bunları çok konuşurduk, pek ilgiliydi benimle ve derslerimle, çekişirdik bazen..  "Ben aliyyulâlâ ile şehadename" aldım" der, ardından bir de teorem patlatırdı: 

"Hattı hummas noktayı temasta yarı kutra amuddur.."  

"Teğet değme noktasında yarıçapa diktir" diyormuş meğer, sonra öğrendik. 

Dedeler, yalnızca birer aile büyüğü değil, tarihin, kültürün, dinin ilk eğitim ocağıydı. Şimdi bize her şeyi çocuklarımız öğretir oldu.

Benim dedem kendi zamanının ortanın üstü aydınlarındandı; aktif siyasetçi, hesap-hendesesi de

(aritmetik-geometri) "fevkalâdenin fevkinde"...

Onun zamanında 40 para 1 kuruş, 20 kuruş 1 Mecidiye ederdi.

Ben ise matematiği ucu ucuna kurtarırdım hep, cebir, geometri "karabasan" olurdu bana.

Şimdiki çocuklar bir harika, bunlar onlara su gibi gelir yeter ki öğretilsin.

ASKİ'den ÂLÂ'ya oradan nerelere gittik.

Neticeyi kelam ve de önemli olan "on para etmez" denilerek adamlığın parayla ölçümlenmemesidir vesselam.

.

Devamı...