Türk Şehitlikleri

Gel de yazma

Uzak coğrafyalarda şehitlikleri olan kaç ülke vardır acaba?

Kaç Mehmetçiğimiz vatan toprakların hasret yabancı topraklarda bizden bir

Fatiha bekliyor?

Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu, Myanmar, eski adıyla Burma’daki Türk

şehitliğinden bahsedince bu soruyu sordum kendime.

Cevabı bulmak zor olmadı; Almanya, Arnavutluk, Avusturya’dan tutun

İtalya, Letonya, Polonya’ya.. Romanya’dan, Ukrayna’ya kadar tam 34 ülkede 78

ayrı Türk şehitliği bulunduğunu öğrendim.

Başbakan’ın eşi ve kızıyla birlikte gittiği Myanmar’da bu gece dönüyorlar

****

Türk devlet adamları gezilerinde şehitliklerimizi ihmal etmiyorlar.

Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, İngiltere ziyareti sırasında Portsmouth’daki

Türk Deniz Şehitliği'ni ziyaret ederken çok çarpıcı bir söz söyledi, dedi ki;

“Ülkelerin büyüklükleri sadece başarılarıyla ölçülmez, yaptıkları

fedakârlıklar da çok önemlidir.

Türk milleti çok büyük fedakârlıklar yapan bir millettir.”

Evet, bu millet gerektiğinde canını feda ederek en büyük fedakârlığı gözünü

kırpmadan yapabilen bir millet..

Canfeda millete can feda edilir ve bu çok önemli bir yüksek ruh halidir.

Kafkaslarda, Yemen’de Azerbaycan’da.. Dünyanın öteki ucu Kore’de,

Myanmar’da Türk şehitlikleri var ve böylesi bir ülke dünyada yok.

****

İngilizler, Irak cephesinde esir düşen Türkleri Burma’ya, şimdiki adıyla

Myanmar’a götürmüşler. Myanmar yönetimi şimdi de Müslümanlara zulmediyor,

İngiliz sömürgesi ne olacak?

Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu Konyalıların iftar yemeğinde anlattı;

dedelerimizin mezarlarının bulunması ve ihyası için Myanmar Dışişleri Bakanı'na

mektup göndermiş, büyükelçimize de “araştır” demiş. Bir şehitlikte 700,

diğerinde 300 şehidimizin yattığı tespit edilmiş, benzer 6-7 şehitlik daha varmış.

Davutoğlu büyükelçiye talimatında diyor ki;

”Bu aziz bayrak için şehit düşen dedelerimizin makamlarına varın,

huzurlarında onlardan ruhsat alın, deyin ki; Uğruna şehit düştüğünüz bu al

bayrağı ebediyen burada dalgalanmak üzere size getirdik.”

Evet, güçlü bir devletin yapacağı işler bunlar, çap ister ister.

****

Rusya ile de bir anlaşma yaptık; yaşanan savaşlarda hayatlarını kaybeden

askerlerin mezarları imar edilecek. Putin Ekim’de Türkiye’ye gelince

Krasnoyarsk Türk şehitliği için yapılan anlaşmaya karşılıklı imza koyulacak.

Yalnız Rusya değil, dünya ölçeğinde şehitlerimizin hatıralarının canlı tutulması için

çalışmalar yapılıyor.

Osmanlı’nın en çok esir verdiği ülkelerin başında geliyor Rusya, Kafkas

Cephesi’nden esir düşenlerin 60-70 bini bulduğu söyleniyor.

Ertuğrul Fırkateyni şehitleri Abdülhamit Han'ın özel elçisi Osman Paşa ile

birlikte Japonya’ya gidiyorlardı, dostluk ziyaretiydi maksatları. 15 Eylül 1890’da

tayfuna yakalanıp Oşima kayalıklarında parçalandılar. Kurtulamayan 260 Türk

denizci adadaki şehitlikte yatıyor.

Görüldüğü üzere dünyanın dört bucağında şehitlerimiz var. Kahraman

vatan evlatlarını Kürt Laz, Çerkez diye değil, Türk Şehitleri olarak anılıyor.

Yaşarken bu ayırım neden yapılıyor anlamak güç?!

Devamı...

Kavganın kökü dünde

Gel de yazma

Bu memleket yıllarca lider kavgalarından çok çekti, enerjisi de ziyan oldu.

Önce cumhurbaşkanları ile başbakanların yıldızlarının hiç barışmaması gerekirdi.

Sonra siyasiler, cenazede bile yan yana gelemeyecek hale getirilmeliydi..

Halkın kahrolmasını, ülkenin enerji kaybını kim düşünür, basına da malzeme

lazım?!

On yıllarca biz vatandaş olarak bu manzarayı izledik.

İnönü-Bayar, Demirel-Ecevit kavgaları, yakın tarihe gelindiğinde Özal-Demirel-

Çiller-Mesut Yılmaz arasındaki çekişmeler.. Yıldırım Akbulut bile Körfez Savaşında

Özal ile yaka paça oldu.

Bu coğrafyadaki kavgalara sebep bulmak için zahmet gerekmez, yoksa

dahi bir gazete haberiyle ateşlenebilir kavgalar.

İşte en taze örneği Malatya, sahur davulundan toplumsal kavga çıkarmak

istediler olmadı, avuçlarını yaladılar.

****

Geçmişte öyle olmadı, çok kötü sınavlar verdik, çok can yandı, çok ocaklar

söndü.

Sorumlusu da çıkmaz bu kavgaların, neye malolduğu düşünülmez. Memlekete

zarar verenlerin hep yanına kalmış, hiçbir şeyin hesabı sorulmamıştır. (Şimdi biraz

hesap sorulur olmuştur.)

Çünkü baş başa, baş padişaha bağlıydı, en başta kim var kimse bilmezdi bu

memlekette? Ülkeyi kimin yönettiği belli değildi, işleri alttan alta birileri yürütüyor ve

yönetiyordu ama kimse bilmezdi.

Hizmet adına ortaya çıkan siyasi partiler milleti birbirine düşürmek içindi.

Dinimize bir parti kurdular, milliyetimize bir parti.. İşçi, emekçi dediler,

sermaye dediler, yetinmediler mezhep, bölge partileri kurdular ve on yıllarca

bizi birbirimize düşürdüler.

Boğazda oturanların partisi kazandı hep; Ne adı vardı, ne adresi, ne amblemi

belliydi, ne de genel başkanı.. Ama bütün partileri yönettikleri herkesin bilgisi

dahilindeydi.

Ne isterlerse o oldu, kim başbakan olacak, koalisyon mu kurulacak hep onlar

belirledi. Paraları vardı, gerekirse silahlı adamları da.. Önlerine çıkanı suikastla

ortadan kaldırmışlar. Uluslar arası destek bulmada da zorluk çekmiyorlardı, Atlantik

ötesinden medya desteği görüyor, içeridekilere de kaynak oluşturuyorlarmış. Bunları

hep bugün öğreniyoruz.

****

Yıllarca “vur abalıya rejimi” hüküm sürdü velhasıl.

Olaya “sağcı-solcu, dinli-dinsiz, alevi-sünni, Kürt-Türk, zengin-yoksul,

patron-emekçi” diye baktığın vakit yanılırsın.

Nitekim 50 yıldır bu yanılgıyı yaşadık. Bu coğrafyada bundan tabi bir şey olabilir

mi? Yanlış olan bu unsurların üstüne oturup siyaset yapmaktı, temel yanılgı buydu.

Hâlâ bunda ısrar edenler var fakat mevsim geçti, maymun da gözünü açtı.

Herkes çocuğunu en iyi şekilde okutmak, kazanmak, tatil yapmak, iyi yerde

oturmak, iyi beslenmek istiyor, kavga etmek istemiyor. Dinini de dinsizliğini de

serbestçe yaşamak, gezmek tozmak, memleketini sevmek, gururlanmak, başarılı

olmak herkesin hakkı. Kimsenin hakkı gasbedilmesin, torpille iş yapılmasın, eşitlikçi

davranılsın, inancından ötürü aşağılanmasın, takdir görsün..

Herkesin istediği buydu, milleti serbest bıraksan kendi yolunu bulurdu. Ama

rahat bırakmadılar, her gün her an milletin sinir uçlarıyla oynadılar. Sıkıntı, zor ne

varsa önümüze yığdılar. İşleri içinden çıkılmaz hale getirip bıraktılar.

Bugünkü kavganın kökü dünde, dün dünde kalmadı cancazım, üç nesli

etkileyecek tohum attılar. Şimdi ayıklamakta büyük zorluklar yaşıyoruz.

Kavga çıkarmak için yine kaşıyorlar, sakın oyuna gelmeyin.

Devamı...

Kocatepe Camii’ne mahya neden asılmaz?

Gel de yazma

Bilhassa büyük şehirlerin ulu camilerinde Ramazan’ın MAHYA yazılarıyla

anılması eski bir gelenektir. Bu gelenek günümüzde ağırlıkla İstanbul camilerinde

devam ettirilmektedir.

İstanbul dışında mahyacılık bildiğim kadarıyla, “eski payitaht” olması

hasebiyle Edirne’de, Bursa’da sürdürülüyor.

İlk başkent Konya’da da camilere zaman zaman mahya asıldığı oldu.

****

Bu sanatın başlangıcı 16 yüzyıla, II. Selim dönemine kadar uzanıyor. Bir

Osmanlı sanatı olan mahyacılık, tıpkı Karagöz-Hacivat, ortaoyunu, meddah

kadar bizimdir. Devrin hafızlarından Ahmed Kefevi’nin Ramazan girince

Sultanahmet Camii'ne bir kandil asmasıyla başlayıp geliştiğini söyleyenler var.

Mahya sonraki yıllarda çok önemli hale gelmiş. Öyle ki; sırf mahya kurulsun

diye Eyüp minarelerinin boylarının yükseltildiği, Üsküdar Camii tek minareliyken

vatandaşın mahya talebi nedeniyle ikinci bir minare ilave edildiği

kaydedilmektedir.

****

Şimdiki iletişim araçlarının olmadığı dönemlerde mahya yazılarının çok

büyük merak uyandırmış. İnsanlar ne yazılacağını merakla beklerken mahya

ustaları yazacakları sözü sır gibi saklar birbirlerine göstermezlermiş.

 "Hoş geldin ya Şehr-i Ramazan" veya “elveda” , "Ya Allah", Ya

Muhammed", "Oruç Tut Sıhhat Bul", "Şefaat Ya Resulullah" gibi ifadelerin

yanı sıra devre göre bu sözlerin yerini veciz(!) siyasi mesajların aldığı da olmuş.

Mesela Cumhuriyet devri mahyalarında:"Ne Mutlu Türk'üm Diyene",

"Cumhuriyet Fazilettir", "Varol İnönü", "Atatürk" , "Para biriktir", "Yerli malı

kullan" gibi yazılar yazılmış

Eskiden kandil gecelerinde de mahya çekilirmiş. Bir keresinde Kadir gecesi

topun patlamasıyla birlikte ezanlarla kocaman bir “La ilahe illallah,

Muhammeden Resulullah” yazısı aydınlatılınca halk çok heyecanlanmış, iftarı

unutup pencerelere, yüksekçe yerlere koşuşmuşlar.

****

Yani Ramazan’ı camilerde renklendirmek, hareketlendirmek, heyecan

katmak gerekiyor, insanları namaza, oruca, ibadete teşvik etmek, sevdirmek için.

Mahyanın espirisi de biraz bu.. Mahyacılıkta “kandil” döneminden “lazer” çağına

ulaştık. Her gece lazerle Camilere mahya yazısı yazmak mümkünken Başkentte

koskoca Kocatepe Camiine neden mahya çekilmez merak etmişimdir?!

Bırakın mahyayı Kocatepe’de ibadet dahi eziyet olmaya başladı. 1 trilyona

yaptırıldığı söylenen cami içindeki asansör çalıştırılmıyor. Engellilerin camiye

girebilmesi ancak kucağa alınarak mümkün olabilir.

Üstelik Ramazan gününde park alanında inşaat başlattılar kompresörle

günlerce insanların kafasını ütülediler. Daha çok ziyaretçilerin oluşturduğu

Kocatepe cemaati Cuma, teravih namazlarına arabalarıyla geliyor. Başlı başına bir

sorun olan “cami çevresi otopark işletmeciliği” anlayışıyla camiye gelen

vatandaş bunaltılıyor.

Bütün bu olumsuzluklar Reis’in “Görmez” tarafına denk geliyor olmalı!

Diyanet Vakfı’nın burada iyi sınav verdiğini söylemek zor. İnsanlar bu

muhteşem ortamda ibadetten daha fazla haz almalı diye düşünüyorum.

Devamı...

Unutulan Ankara

Gel de yazma

Elime bir kitap geçti, Ankaralıların, Ankara’da yaşayanların tam da

Ramazan’da okuyacakları bir kitap:

“Unutulan Şehir Ankara”

Yazarı Abdülkerim Erdoğan, Ankara sevdalısı bir meslektaşımız..

Kendisi de Ankaralı olan Erdoğan, Ankara’ya ve Türkiye’nin manevi

coğrafyasına kafa yormuş, Vakıflar’da da önemli hizmetleri olmuş bir yazar.

“Ankara Kitapları” başlığıyla yazdığım yazıların birinde bu eserden ve

yazarından bir nebze bahsettiğimi hatırlıyorum.

Erdoğan “doğduğum ve doyduğum şehir” diyerek başlıyor sözlerine,

yalnız bu şehri tanımlarken bu kadarıyla değil, Ankara ile çok şeyi paylaştığını

anlatıyor.

****

Yazar bugünlere gelirken Başkentin tarih içinde yaşadığı süreci duygu dolu

sözlerle dile getirmiş. Haçlıların yağmalarından sultanların taht kavgalarına

göndermeler yaparak bir bakıma Müslüman Oğuz boylarının Ankara’da giriştiği

mücadeleyi ortaya koymuş.

Cumhuriyet kurulurken bütün varlıklarıyla içinde yer alan Ankaralıların

kefen paralarına varıncaya kadar istiklal mücadelesi uğruna

harcadıklarını dile getiren Erdoğan, yönetimde yer alan bazı kişilerin keyfi

uygulamalarına değinmeden de geçmemiş.

Kültür mirasının yağmalandığını, abide şahsiyetlerin merkadlerine bile

saygısızlık yapıldığını ve geçmişe ait değerlerin imha edildiğini dile getiren

Abdülkerim Erdoğan, her biri bir sanat abidesi eserlerin korunmasında vatandaşın

görev üslenmesini istiyor.

****

‘Unutulan Şehir Ankara’ da Seyyid Hüseyin Gazi’den başlayarak; türbeler,

tekkeler, tarihi ve manevi şahsiyetlerle kurdukları eserler, bunlara dair yazılıp

söylenenler “hap” haline getirmiş adeta, yer yer resimlerle de anlatım

güçlendirilmiş.

Ankara Kalesi hakkında pek çok yazı kaleme alınmıştır mesela, ama

Melamî tarikatı şeyhi Hüsamettin Ankaravî’nin kaleye hapsedilme hikâyesini

ben buradan öğrendim.

Şeyh Efendi Haymana Kutluhan’da bir cami inşasını müridleri ve gönüllü

bazı sipahi askerlerle yürütürken İstanbul’a bir haber uçurulur, denir ki;

Şeyh Efendi müridleri ve bir grup askerle birlikte “bir fesada mübaşeret

eylemek üzeredir haberiniz ola..”

Derhal tutuklanır ve Ankara Kalesine hapsedilir.

İlginç olan şu:

Şeyh Efendi mahpus bulunduğu kaledeki görevlilere “Bizi yarın defnedin”

der, ertesi sabah da hücresinde vücudu yıkanmış ve kefeni sarı hurma lifi ile

sarılmış halde defne hazır halde bulunur.

Unutulan Ankara işte böyle menkıbelerle zenginleştirilmiş. Ankara’nın

manevi çehresini anlatıyor bir bakıma.. Ramazan’ın manevi atmosferinde su gibi

gider.

Devamı...

Açlık tokluk hesabı

Gel de yazma

 

Ramazan dedik oruç dedik, işte tamamı dört haftalık seçilmiş zamanın bir

haftası geride kaldı.

Bu bir haftalık süre içinde birkaç iftar proğramına iştirak ettim ve en yetkili

ağızlardan yapılan uyarıların beyhude olduğuna bir kez daha şahit oldum.

Oruçlar tutuluyor, namazlar kılınıyor, iftarlar, dualar ediliyor evet, ama iki

noktada yapılan ısrarlı uyarılara da pek riayet edilmediği ortada.

Birincisi, Başkentin belli başlı iftar sofralarında fukara yine yok.

İftar yemeklerimizin, önemli şahsiyetler, heyetler onuruna verilen “şeref

yemekleri”nden hiç farkı yok:

Üst düzey eşraf ve bol çeşit, bol laf..

İkincisi ve daha da önemlisi, israf da bol..

Envai türlü yiyecek içecek ve ucundan koparılmış ekmekler masada

kalıyor. Dualarımızın arasına “yedik, içtik, israf da ettik Allah’ım, bizi

bağışla” cümlesini ilave etmiş olsak belki kendimizi affettirebiliriz.

Pişkin pişkin her şeyi layıkı veçhile yerine getirmiş gibi oturmayız.

****

Oruç, belli zaman içindeki açlık olarak tarif edilemez.

İnsanı yükselten, yücelten, gizli bir ibadettir oruç.

Bedenen yaşanan bir durum, birisi ben orucum demediği sürece sizin onun

aç olduğunu anlamanız mümkün değil.

Günümüz dünyasında açlık çok önemli bir sorun.. Oruçlarımız, iftarda ne

yiyeceğimizi planlama değil, açın halinden anlama meselesidir. Bir dilim ekmeğe

muhtaç insanlar için ne yapılabileceğine dair kafa patlatma zamanıdır.

Dünyada milyonlarca insan bir tas unlu bulamaca muhtaç, akbabalara yem

olarak hayatını tamamlarken medeni dünyaya(!) ve öncelikle Müslümanlara çok

büyük sorumluluk yüklemektedir.

Ve bizim fakirlerden yoksun mükellef sofralarda ilahilerle sazlı sözlü iftar

programları yapmamız ne yaman çelişkidir Allah’ım?! Bunu affettirecek yegâne

davranış bu ortamları fakirlerle paylaşmaktır. Zaten orucun yükümlülük

sebeplerinden birisi ve en önemlisi de budur.

****

Günümüzün insanı açlıkla değil, toklukla imtihandadır bence!..

Aşırı ve yanlış beslenme insanlığın önünde “obezite” gibi mücadelesi

gereken önemli sorunlar ortaya çıkarmaktadır, hem de hayli maliyetli bir sorun.

Oruç açlık ise eğer, tokluktan ölenlerin sayısı açlıktan ölenlerden hiç

de az değildir.

Obezite, yanlış beslenmeyle ortaya çıkıyor belki, fakiri zengini de olmuyor..

Tıp bilimi “hastalık” olarak tarif ediyor obeziteyi, ama mükellef sofralara bakınca

“oburluk” ile akrabalığının bulunduğunu da düşünmeden geçemiyorum.

Dualarda “Açlıkla terbiye etme Allahım” şeklinde yer alan cümleyi ters

çevirmemiz gerekiyor.

Tokluğun hesabı daha çetin ve daha büyük; “Neyi, nereden aldın, nasıl

ve kiminle yedin, ne kadar yedin?” bunların bir bir hesabı verilecek.

Bu hesabı verebilene aşk olsun, afiyet olsun.

Devamı...

Kâbe revakları

Gel de yazma

 

Aylardan Ramazan olmasının da tesiriyle cami mevzusuı gündemden hiç

düşmüyor. Hiç ilgisi, bilgisi olmayanlar, özellikle “beynamaz taifesi”, çok

zaman saygı sınırlarını da aşarak kalem oynatmayı marifet sayıyor. İstanbul’da

yeni ibadete açılan ve yapılması tasarlanan camiler gündem olunca en olmadık

yorumlar, yakıştırmalarla koroya katıldılar.

Bunlar İstanbul’u sevdiklerinden, şehrin mimarisi yahut silueitiyle ilgili ciddi

kaygıları olduğundan filan değil- onlar bu gibi mevzulara aslında çok ‘gıcık’

olurlar- sırf olumsuz hava yaymak için sorumsuzca eleştirmekten geri

durmuyorlar.

İstanbul’un görüntüsünü bozan gökdelenler dikilirken aynı taife bu kadar

kaygılanmamış, modernlik adına savunanlar bile olmuştu!

Cami filan değil, esasen bunlar Tayyip Erdoğan’ın dindar olmasını, dini

konulara hassasiyetini bir türlü kabullenemediler.

Daha göreve gelirken onu ’imam‘ ilan eden de kendileriydi, ‘muhtar bile

olamaz‘ demişlerdi, öyleyse sonucuna da katlanacaklar.

İmamın camiden, cemaatten başka derdi olur mu?!

****

Görüldüğü üzere ‘İstanbul’un konusu bunlar’ deyip bigâne kalamıyoruz, biz

de ister istemez “güncel” e kapılıyoruz.

Ancak bu mevzunun bizi ilgilendiren bir tarafı var.

Hatırlanacağı üzere bundan üç hafta önce, 29 Haziran Cuma günkü

yazımızda Kâbe revakları yurda getirilemez mi diye sormuştum.

400 küsur sene Mübarek Kâbe’yi çepeçevre kuşatan Osmanlı revakları

yıkılacaksa biz kendimiz itinayla söküp yurda getirelim ve bir mutena muhitte

yeniden inşa edelim demiştim.

Teklifimi cazip bulunlar olmuş ve bu konuda bir kampanya başlatılabileceği

dile gelmişti.

Revakların taşınması konusunda yalnız olmadığımızı gördük, mes’ul

mevkideki insanlar da Kâbe revaklarının taşınması için bir formül geliştirmeye

çalışıyorlarmış meğer!

****

Geçen Cumartesi Radikal gazetesi “Erdoğan harekete geçti” başlığıyla bir

haber yayınladı. Haberde  Çamlıca Camii için Osmanlı Revaklarının

Kâbe’den getirileceği ifade ediliyordu.

Suud hükümetinin yıkmak istediği revakların Çamlıca Camii'nin etrafını

çerçevelemesi gündemdeymiş. Bunun için Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın

harekete geçtiği ve Suud hükümeti nezdinde görüşmelerin başladığı ileri

sürülüyor. Hattâ, cami projesiyle ilgilenen bazı isimlerin de Mekke'ye gidip

revakları incelediği haber veriliyor. 

Bundan ben ziyadesiyle memnun oldum.

Sultan Selim dönemi Mimar Sinan eseri revakların ata yadigârı olması bir

yana; 400 küsur sene Mübarek Kabe’yi kuşatıyor olması bizim için çok anlamlıdır.

Bu millet için Mekke- Medine, taşıyla toprağıyla “beldeyi Tayyibe”dir ve

çok büyük hürmet görür.

Çamlıca’ya yapılacak yüzük taşı gibi pırlanta bir camiye Kâbe revaklarıyla

derin bir ruh ve maneviyat kazandırılacağı aşikâr..

Revakların yerinde kalması öncelikli arzumuz, yıkılacaksa istiyor ve

bekliyoruz.

Devamı...

İşte insana yeni bir fırsat

                                                                                            Gel de yazma

Müslümanlar için müstesna zamanlar başladı.

Rüştüne ermiş, yetişkin ve mazereti olmayan her Müslüman için bugün bir

başka gün.

İlk oruçla bugün yüzler solgun, söz ve hareket daha ölçülü..

Bu ayın sonundaki istatistiklere bakın suç oranları mutlaka aşağılara inecek.

Çünkü Ramazan insanların kendine gelme ayı. Bir olay karşısında insanlar bu ay

daha bir sabırlı oluyor, “la havle” çekip oturuyor veya karşısındakine anlayış

gösteriyor.

O orucu değil, oruç onu tutuyor yani..

Aslında arzu edilen de bu, tüm zamanlarda insanın böyle olgun, anlayışlı bir

davranış içinde olması, sade bir hayat yaşaması, ‘az’ la yetinebilmesi, başkalarını

da düşünmesi, yardım etmesi..

****

Allah insana “dosdoğru” olması, hatalardan dönmesi için böyle fırsatlar

tanıyor. Öyle bir fırsat ki; içinde, “Kadir Gecesi” var, o gece 1000 aylık ibadetin

karşılığı..

Bin ay 82 yıllık bir ömür..

Yerin göğün sahibi Ramazan gibi, Kandil geceleri gibi, Cuma günleri gibi

müstesna zamanlar yaratıyor, zaman içine zaman, mekân içine mekanlar

saklıyor..

Saklıyor ki insanlar bu müstesna zamanların kadrini kıymetini bilsin, varsa

hatasından dönsün. Ne yaptığını, nereye gittiğini, nasıl davrandığını, hangi yolda

olduğunu, parasını, zamanını, ömrünü nasıl harcadığını yeniden gözden geçirsin,

yeniden bir muhasebe yapsın, yanlış yoldaysa temiz bir hayat kursun ve ruhen,

bedenen, vicdanen rahatlasın.

Her şey insanın rahatlığı için..

****

Ramazan, Arapça kökenli bir kelime, tozu dumanı yatıştırıcı rahmet

manasına geliyor. Oruç kelimesi de Fars dilinden, günlük manasına ‘ruz’ dan

‘oruz’ olmuş ve oruç olarak dilimize geçmiş.

Ad ne olursa olsun bu ay Kur’an Ayı, gereği gibi yerine getirildiğinde

karşılığının mutlaka alınacağı bir ay.

Allah’ın sözü var ve o sözünden dönmez.

Yalnız bizim taahhüdümüz bir aylık olmayacak, bundan sonraki tüm

yaşantımız da Ramazan gibi olacak.

Ramazanın da yalnızca ibadetten ibaret olmadığı aşikâr..

Varlığından kimsenin emin olamadığı, kızıp bağırıp çağıran, eziyet eden,

yalan söyleyen, kandıran, zarar veren ama orucunu da ihmal etmeyen insan

olmaz, bu çok yaman bir çelişki.

Dileyelim ülkemizde kardeşlik tesis edilsin, terör bitsin ve Suriye başta

olmak üzere bütün dünyada zulüm sona ersin.

Ramazanınız mübarek olsun.

Devamı...

İnsan üç kere doğar..

                                                                                        Gel de yazma

Nur Doğan Topaloğlu ağabeyi kaybettik. Aramızdaki 15 yaş farkına

rağmen kadim dost olmuştuk onunla.

Anadolu insanının özlediği son “İki gün yatak, ertesi gün toprak” diye özlenir

ve özetlenir. O da ayakta, aramızdayken hastalandı ve üçüncü günün sonunda

Hakka yürüdü.

Son günleri veda ziyaretleriymiş meğer Allah ona o fırsatı verdi, resmi

alışkanlıkla belki iadeyi ziyaretlerini bir bir tamamladı ve öyle gitti.

Rahmete kavuştu inşallah.

****

Bizim insanımız, ölümün de nimet olduğunu, -Allah göstermesin-

ölememenin ve zor ölümün ne büyük külfet, kendine, çevresine en büyük ıstırap

olduğunu bilir. “İki gün yatak üçüncü gün toprak” beklentisi bir bakıma

yaşam felsefesi olmuştur Anadolu insanına.

Toprak, fani hayatın ana unsuru olduğu kadar, ötesine inanmışlığın da

kuvvetli ifadesidir ve bir iman eseridir. Öyle bekler ve öyle umut ederiz.

Ölüm beklenir mi demeyin, kâmil insan için hayattan farkı neki ölümün?

‘Ölmeden önce ölmek’ değil midir en yüksek erdem?

Hayatın ve ötesinin sırrına ermiş, saklı tüm kodlarımızı çözmüş Büyük Velî

Celaleddin Rumî, insanın üç kez doğduğunu anlatır.

İlkini “ana rahmine doğuş” olarak adlandırıyor, anne karnında kanla

besleniriz, ilk hayatın tek besin kaynağıdır KAN.

İkincisi “dünyaya doğuş” ki rızkımız bir yudum su, bir lokma ekmek, bir

sahan aştır biliriz.

Üçüncü doğuş, ölümle dirildiğimiz sonsuz hayatın başlangıcı. Hz. Pîr,

gıdası şimdiye kadar kan ve ekmek olmuş insanın ebedi hayatındaki beslenme

biçiminin şifrelerini veriyor.

Onlar açlıkla beslendiler, hayatın ötesine geçişi ‘uykuda yan değiştirmek’

kadar basit görüp ölümü de “düğün günü” ilan ettiler. Dostlarıyla dilsiz,

dudaksız söyleşip ebedi hayat ikliminin lezzetleriyle mest olup gittiler.

Üç doğum varsa üç de hayat vardır öyleyse?!

****

Nurdoğan ağabey de ilahi çağrıyla üçüncü ve sonsuz hayata doğmuş oldu.

Nur onun ilk adı, adının başlangıcıydı, Ramazan-ı Şerif’e ramak kala nuruna

kavuştu.

Umur görmüştü, devlet adamıydı, mülkiye müfettişliği, kaymakamlık, valilik

yapmış, Danıştay üyesi olmuştu ama en önce insandı o, çok kuvvetli iman ve

inanca sahip bir insan. Yetim büyümüş katıksız bir Anadolu çocuğu olarak geldiği

yüksek görevler onun örnek gayretinin bir sonucuydu.

Emekli olunca kendini siyasetin içinde buldu, Ak Parti’nin kurucuları arasında

yer aldı ve milletvekili seçildi. Siyasetin ciddiyetini biz onda gördük. Demokrasi

ve Hakem Kurulu Başkanı olarak partisinde bir anlamda ‘ombudsmanlık’ görevi

yürütüyordu. Yerli ifadeyle siyasetin “kadısı” olmuştu; şahsiyeti, terbiyesi ve

tecrübesiyle de uyuşan bir görevdi bu.

Onunla sütlü kahve tadında bir dostluk geliştirmiştik, sıkça görüşür durum

değerlendirmeleri yapardık. Bakan, milletvekili ve meslektaşlarıyla onu önceki

gün Kocatepe’den ebediyete uğurladık. Yokluğu önemli bir boşluk bırakacak.

Rahmet ve Fatiha dileklerimizle Ramazanınızı da şimdiden kutluyorum.

Devamı...

Taksilere yeni düzenleme

                                                                                             Gel de yazma

Taksiler, taksiciler memleket kültürünün aynasıdır.

Yalnız bizim ülkemiz için değil bu, bütün dünyada taksiler bulundukları

ülkenin kültürel kimliğini yansıtan iş kollarının başında gelir.

Bir arkadaştan dinlemiştim; dönercinin önünde taksiciye “boş musun?”

demişler, “ehliyet var mı?” diye mukabele etmiş sonra da “geç direksiyona”

diyerek bizim taksici elinde döner ekmekle müşteriyi sürücü koltuğuna geçirmiş,

kendisi de yan koltukta yol boyunca bir güzel karnını doyurmuş.

Bir başka ülkede rastlanabilir bir davranış mı bu, tam da bize göre değil

mi?!..

Şehir trafiğinin sarı çizgisi, trafik anonslarındaki adlarıyla “ticari” ler;

bizim ülkemizde özellikle, üzerlerine kitap yazılıp, felsefe üretilecek bir meslektir

bence.

Araştırmacılar, anketörler, siyasiler halkın nabzını öğrenmek üzere ilk önce

taksicilerle konuşurlar.

Seçim dönemlerinde “sonuç ne olur?” diye kanaati ilk sorulan esnaftır

taksiciler.

****

Şimdi taksilerle ilgili yeni bir düzenleme yürürlüğe giriyor. Bu düzenleme

taksicilere yeni sorumluluklar, yeni zorunluluklar getiriyor.

Müşteriler tarafından üç defa şikâyet edilen taksici kara listeye

alınacak. Kara liste uygulamasında meslekten men cezasına varan yaptırımlar

var.

Ankara’da 8 biden fazla ticari taksi çalışıyor ve taksiciyle “papaz” olmamış

sürücü yok gibidir. Hiç yoksa bile giyim kuşamı, tıraşı, sigarası her zaman

dillerdedir. Ben şimdiye kadar “janti” bir taksiciyle çok az karşılaştım desem

yanlış olmaz.

Hepsi mi? Elbette değil, ama izlenim öyle ve yerleşmiş kalmış.

Bizim evin önünde geçenlerde bir trafik kazası oldu, çıkan tartışmaya

bizim taksici beyzbol sopası ile dahil oldu!

Hemen her takside bulundurulması zorunluymuş gibi şoförün elinin altında

ya da zulada bir aletin hazır bulundurulduğu herkesin malumu.

Özellikle bu yaz günlerinde klima soruyorsunuz “arızalı” çıkıyor, kısa

mesafe yolcusunu almama, yolcu seçme gibi durumlara alıştık, “bozuk

para” bile bazen tartışma konusu oluyor.

****

TESK başta olmak üzere taksicilerin mensubu oldukları meslek örgütünün

bu olumsuz kanaati değiştirmeleri gerekiyor öncelikle.

Dolayısıyla yeni düzenlemenin gereği ve neler ihtiva ettiği çok önemli.

Biz bu konuda çok geç kaldık.

İtalya’da taksilerde klima zorunlu, Roma’da kredi kartıyla ödeme mümkün.

Tokyo'da taksi şoförleri beyaz eldiven takıyor, şoför beyaz gömlekli ve mutlaka

kravatlı, koltuklar, giysiler her daim temiz..

Londra’da motosikletle dolaşıp sokak isimlerini ezberlemeyen taksici

olamıyormuş. Sigara ve cep telefonu da yasak taksiciye.. Şoförün oturduğu

bölüm müşteriden kalın bir camla ayrılıyor. Biz ise Allah vermesin taksici

cinayetleriyle meşhur olduk neredeyse..

Devamı...

Meclis’te ölçü

                                                                                            Gel de yazma

Milletin ilgisinden mi yoksa ilgisine özellikle sunulmasından mıdır nedir;

bizde siyasiler ve siyaset her an gündem konusu.

Politikacıları bizdeki kadar haber olan yahut politikacısız yayın yapamayan

medyaya sahip bir başka ülke var mıdır merak ediyorum?! Bazı basın yayın

organları yemek tarifini bile bir politikacı eşliğinde yapmayı marifet sayıyor.

Siyaset ve medya birbirine çok kolay ‘malzeme’, birbirini besleyen iki taraf

sanki!

Her ikisi de olmadan olmaz evet, ama bu kadarı da olmaz.

Meclis kürsüsünde güya memleket meselesi için kravat ceket fora edilerek

pankart açılırsa biri de onu çeker ve yayınlar. (Aynı şahsın eşeğe binmesi de

haber yapılmıştı. Hatırlarsanız sazlarıyla sözleriyle âşık atışmaları da Mecliste ilk

kez, aynı politikacının öncülüğünde gerçekleşmişti.)

Meclisteki eylemlerin sorunların çözümüne ne kadar katkı sağladığı tartışılır.

Meclis faaliyetleri eskisi kadar Meclis TV’den her an canlı olarak verilemiyor

malum. Ne kadar şikâyet konusu olsa da bu durum bence sürekli tribüne

oynamak isteyen gayretlerin bir sonucudur.

Bazı vekiller nedense “Meclis eylem yeri midir, söylem yeri midir”

birbirine karıştırıyor. Eğer Meclis eylem alanı olmuş olsaydı adına “konuşulan,

tartışılan yer” anlamında “parlamento” denilmezdi.

Neyse Meclis artık tatile girdi, yasama ve denetim faaliyetine hiç katkı

sağlamayan bu şovlar bir süreliğine seçim bölgelerine kayacak.

****

Meclis özellikle son günlerde harala gürele bir mücadeleyle çok önemli

yasalara imza attı.

Başkan Cemil Çiçek, dün meclisin çalışmalarıyla ilgili bilgi verirken

Anayasa Uzlaşma Komisyonu'nun kurulması ve yeni anayasa çalışmalarını

“yasama yılının en önemli faaliyeti” olarak değerlendirdi.

Gerçekten bu Meclis, içinden çıktığı milletin Anayasasını onun değerleriyle

meczedip ilk kez ve hiçbir baskı altında kalmadan yaparsa çok tarihi bir görev

yapmış olacak.

Şimdiye kadar bu iş, meclisin eline tutuşturulan ve angajmanlarla dolu

metinler etrafında dönüp durmuş, dolayısıyla Milletin değerleri ve demokratik

anlayış “sınırlı sorumlu” olarak yansıtılabilmişti.

Bu defa öyle olmayacak, vesayetten uzak bu Meclis bunu başaracak.

****

Tutuklu bazı şahısların milletvekilli seçtirilerek kurtarılmak istenmesi ve bu

yüzden yaşanan yemin kriziyle yeni yasama dönemine başlayan Meclis, zor

dönemde önemli görevler yaptı.

Ne kadar yasa yapıldı, faaliyetler nelerdi bugünkü basında var.

Gerilimli ve bol şovlu geçen bu dönem Başkan Cemil Çiçek’e de soruldu.

“Meclisin teker teker şahıslarımızdan öte bir kimliği ve onuru vardır”

diyen Çiçek’in şu sözleri meramımızı özetledi:

“Kendimizden çok daha fazla onu korumak gibi bir sorumluluğumuz var.

Millete karşı, vicdanımıza karşı sorumluluğumuz var. Bir şey söyleyecek, yapacak

olanın dokuz defa düşünüp bir defa yapmış olması gerekir. Zannediyorum bazı

görüntüler, sözler, tavırlar, kamuoyu tarafından da hoş karşılanmıyor. Milletvekili

açısından bu konuların en evvel düşünülmesi gerekiyor.”

Fazla söze gerek yok. Meclis açıldığında da yazmıştım Hz. Mevlana

“Sesinizi yükseltmeyin sözünüzü yükseltin” diye sanki Meclis üyelerine

söylemiş.

Bir şey daha demiş:

“Önünüze her konulanı yemeyin, ağzınıza her geleni söylemeyin”

Devamı...

Trafikte çok laubaliyiz

                                                                                                         Gel de yazma

 

Evet, ölüm de bir nimet ancak onun da makul şekli var, hiç kimse yanarak,

parçalanarak, boğularak ölmek istemez..

Trafik kazalarında ise ölümlerden ölüm beğen adeta! Yanan, parçalanan her

çeşidine rastlanıyor Allah Muhafaza..

Bizde trafik meselesi hiç ciddiye almadığımız bir konudur.

Otomobil alımlarını kolaylaştıran kredilendirme sisteminden tutun, sürücü

kursları, ehliyet, denetim sistemi, cezalar, park meselesine kadar trafikle ilgili bütün

konularda devletçe ve milletçe “LAKAYT” bir durum içindeyiz.

****

Burada şimdi ölüm istatistiği filan vermeyeceğim, yalnız bir şey söyleyeceğim: En

güvenli alan dahi böylesine kayıtsızlık durumunda yeminle söylüyorum insan için en

riskli en güvensiz konu olup çıkabilir.

Trafik kazalarının çok çeşitli çok taraflı sebepleri var. Otomobil kadar hiçbir edinip

teşvik görmemiştir. Konutta aynı kolaylık sağlansaydı herkesin başını sokacak bir evi

olurdu, para da memlekette kalırdı. Sıfır faizli bol alternatifli otomobil kredileriyle

edinilen yüz binlerce aracın (çoğu ithal) yağmur gibi trafiğe katıldığı bir gerçek, bütün

cadde ve sokaklar sağlı sollu araba..

Buna karşılık devlet ve millet olarak en fazla parayı petrole ödüyoruz. 

Bu memleketin en yüksek faturası mazot, benzin!

****

Şimdi tatil mevsimi, yollar yine arı kovanı gibi vızır vızır, gelenin gidenin hesabı

yok, dolayısıyla kazalarında..

Ulaştırma’dan sorumlu bakanımız Binali Yıldırım, “Yolların kralı olmaz kuralı

olur” diye istediği kadar gırtlak patlatsın; “Yolların Kralı” olmaya aday on binlerce

sürücü trafikte olduktan sonra yapacak bir şey yok gibi. “Bişey olmaz Allahın

izniyle” diyen geçiyor direksiyona, basıyor gaza ve on binlerce insanın cansız bedenleri

saçılıyor yollara!

İnsan umutsuzluğa kapılıyor ister istemez.

****

Karayolu Trafik ve Yol Güvenliği Araştırma Derneği Başkanıİhsan

Memiş özellikle otobüslere dikkat çekmiş, çarpıcı ifadeler var.

Yüzde 94 gibi yüksek yoğunluklu karayolu yolcu taşımacılığının yapıldığı

ülkemizde en yaygın araç da otobüs, otobüs kazalarına sebep de yüzde 90 şöyle

sıralanıyor: uykusuzluk, aşırı yorgunluk, terminal çıkışında değiştirilen şoför ve hız..

Öyle olunca trafikteki can kayıplarıyla Türkiye, dünya üçüncüsü!

Dernek olarak Karayolu Düzenleme Genel Müdürlüğüne yazı yazmışlar, önerileri

şöyle sıralanıyor:

 Kazaya karışan otobüslerin firma isimleri saklanmasın, hava ve denizyolu

taşımacılığında olduğu gibi açık edilerek kamuoyuna duyurulsun.

 Kalkış ile varış mesafesi 600 km’yi geçiyorsa çift şoför, mesafe uzadığı

takdirde 3 şoför uygulamasına dikkat..

 Otobüslerin önden ve arkadan kamerayla izlenmesi, şoför ve yolcu güvenliği

için bu çok gerekli. Yasak olmasına rağmen bazı şoförler hâlâ sigara içiyor ve

cep telefonu ellerinden düşmüyor.

 Sıkça başvurulan bir yöntem olarak, terminalden çift çıkan ve imza veren

şoförün yolda direksiyonu korsana devretmesinin önüne geçilmesi.

En önemlisi tabi; bunların sıkı şekilde denetlenmesi ve kazaya sebep olanların

ağır şekilde cezalandırılmasıdır. Bize düşen de bunları bıkmadan usanmadan yazmak.

Devamı...